Erg spannend allemaal.

Na een rit van bijna een uur kwamen we aan in Montero. Daar moesten we een papier tekenen bij aankomst. Om 15.45 begon de rechtszitting en het duurde ongeveer 40 minuten. We moesten een paar keer Si zeggen en handtekening zetten en daarna was het in orde.
We waren best zenuwachtig, maar dat was eigenlijk niet nodig. Rond 16.45 gingen we dan op pad naar het kindertehuis. Toen begonnen de zenuwen toch wel even te komen.
Bij aankomst was ze er echter niet, aangezien ze in een schoolgebouwtje ernaast was. De spanning steeg en inmiddels zagen we al wat kinderen, maar geen Janet. Op dat moment wisten we trouwens nog steeds niet hoe ze eruit zou zien.
Na 10 minuten kwam ze aangelopen met een begeleidster, die daar stage loopt en haar 8 maanden lang verzorgd heeft. Ze stond met tranen in haar ogen naar ons te kijken.
Janet echter keek ons heel snel aan en hield toen haar hoofd op de grond gericht. Nadat ze in het spaans wat dingen tegen haar zeiden pakte ze snel het cadeau'tje aan van Koen en liep snel terug naar de begeleidster.
Weer werden er dingen uitgelegd in het Spaans en toen klom ze uiteindelijk tussen een non en ons op een stoel. Koen mocht haar helpen met uitpakken en daarna mocht hij haar optillen en vond ze het toch wel interessant.
Naar mij keek ze echter bijna niet, alleen af en toe naar mijn schoenen. Dus liet ik haar met rust, hoewel dat wel even moeilijk was.
Daarna kregen we een rondleiding door het tehuis en wat te drinken. Daar konden we aan een non die goed Engels sprak heel veel dingen vragen en zijn we het 1 en ander te weten gekomen over haar dagritme, rituelen etc...
Een andere non bracht ons toen in haar pick up naar de andere appartementen waar de overige nonnen verblijven en wij dus ook. In de auto wilde ze gelukkig ook bij mij op schoot en was het eerste contact gemaakt.
We hebben gauw wat eten gemaakt in de keuken daar, want inmiddels was het al laat. Kiekeboe en tikkertje gespeeld en daarna pyjama aan en lekker slapen. Ze sliep vrij snel in en wij gingen vrij snel daarna ook slapen. Behoorlijk moe van alle indrukken. En wat een ontlading om na 5 jaar een dochter in je armen te kunnen sluiten.

VERY EXCITING (auto google translate)

After a ride of nearly an hour we arrived in Montero. We had to sign a paper on arrival. At 15.45 the trial began and took about 40 minutes. We had only to say Si and a signature and then it was fine.
We were pretty nervous, but that was not necessary. Around 16.45 we went on the road to the orphanage. Then the nerves came.
On arrival she was not there because she was at a school building next door. Tensions rose, and now we saw some children, but no Janet. At that point we still did not know how she would look.
After 10 minutes she came running up with a mentor, who was doing an internship and her eight months has been provided. She stood with tears in her eyes watching us.
Janet, however, looked at us very quickly and held her head on the ground. After being told in Spanish she picked up quickly the present from Koen and walked quickly back to the counselor.
Again things were explained in Spanish and when they finally climbed between a nun and us on a chair. Koen could help her unpack and then he lifted her and she found it quite interesting.
She looked at me but hardly, only occasionally in my shoes. So I let her alone, but should have been equally difficult.
Then we got a tour of the home and drink. Since we could talk to a nun who spoke good English and have a lot of things we asked a lot to learn about her daily schedule, rituals, etc. ..
Another non brought us then in her pickup to another apartment where the other nuns stayed and so did we. In the car she would also sit happily on my lap and was the first contact.
We have made my supper in the kitchen there, because now it was getting late. Peekaboo and chase, but then pajamas and sleep. She fell asleep quickly and we went to sleep soon thereafter. Pretty tired of all impressions. And what a 5 years, however how beautifull is it now!